Δεν διάβασα το μνημόνιο

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Δεν πρόλαβα να το διαβάσω

Μ`ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι

Τι να προλάβω και τι να πρωτοφθάσω

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Το δηλώνω σταράτα, στρέιτ και ευθαρσώς

Απορώ προς τι αυτό το πανδαιμόνιο

Προς τι αυτός ο θόρυβος και ο εμπαιγμός

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Και ούτε πρόκειται να το διαβάσω

Σιγά τα λάχανα σιγά τον πολυέλαιο

Σιγά μωρέ που θα κάτσω και να σκάσω

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Και δεν είμαι ο μόνος μέσα στο Πασόκ

Το ξέρουνε καλά οι πάντες σε όλο το ντουνιά

Από την Αλάσκα μέχρι και το Βλαδιβοστόκ

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Δεν είχα χρόνο να ξοδέψω και να χάσω

Μέρα νύχτα νύχτα μέρα έτρεχα δεξια και αριστερά

Το έγκλημα, το παρεμπόριο και την τρομοκτρατία να πατάξω

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Σιγά που θα καθόμουνα με μνημόνια να ασχολούμαι

Κι ας γράφουν ό,τι θέλουνε στο τουίτερ και στα τσατ

Στο λέβελ το δικό τους να κατέβω εγώ, αρνούμαι

Δεν διάβασα το μνημόνιο,

έ όχι, δεν το διάβασα λοιπόν

Σιγά το έγγραφο, σιγά το ντοκουμέντο

σιγά το αριστούργημα το λογοτεχνικόν

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Όπως εξάλλου δεν το διάβασε και κανένας άλλος υπουργός

Εξαιρουμένης της Κατσέλη που το ξεπέταξε σε δύο ώρες

Διαβάζοντας μόνο τα υπογραμμισμένα και τα σος

Δεν διάβασα το μνημόνιο

Δεν το διάβασα το υπογεγραμμένο

Θέλω να γίνω χαλίφης αντιμνημονιακός

Δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένω

Τι είναι η πατρίδα μας

Τι`ναι η πατρίδα μας? Μην είν`οι κάφροι?

Μην είναι τ`άχρηστα τα σόγια τα πολιτικά?

Μην ειν` ο πράσινος ήλιος της που φωτιές ανάβει

Και ρίχνει τα πάντα όλα στην πυρά?

Μην είναι κάθε της κτιστό ακρογιάλι?

Κάθε τενεκεδάκι, κάθε σακούλα πλαστική  στην αμμουδιά?

Κάθε αυθαίρετο που αυθαίρετα και αχνά προβάλλει

Σε κάθε θάλασσα, κάθε βουνό, κάθε στεριά?

Μην είναι τάχατε τα εγκαταλελειμμένα

Αρχαία μνημεία της και η κλειστή Ακρόπολη που απεργεί?

Μην είναι τάχατε τα απλήρωτα δεδουλευμένα

Τα άδεια μαγαζιά και οι απλήρωτοι λογαριασμοί?

Τι`ναι η πατρίδα μας? Μην είναι οι κερδοσκόποι?

Τα ατιμώρητα λαμόγια, οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί?

Μην είναι τα κομμένα επιδόματα, οι ατομικές συμβάσεις, οι ληστρικοί οι τόκοι?

Μην είναι οι άστεγοι, οι άνεργοι, τα κορόιδα οι μισθωτοί?

Τι`ναι η πατρίδα μας? Μην είναι Μπανανία?

Μην είναι αποικία ευρωαμερικανική?

Μην είναι χειροπόδαρα δεμένη και υπόδουλη στη Γερμανία?

Μην είναι φορτηγό τρελό που στο γκρεμό μας οδηγεί?

Όλα πατρίδα μας κι αυτά κι εκείνα

Και κάτι άλλο πού`χουμε μες στην καρδιά

Και βράζει και κοχλάζει και κραυγάζει

Ινάφ ις ινάφ, νισάφι πια!

Και σαν πρώτα χρεοκοπημένη

ύμνος εις την ακέφαλη (και ανεγκέφαλη) Ελευθερία
                                      ή
το χρονικό ενός προαναγγελθέντος τρικομματικού θανάτου

Σε όλα τα μέσα πρωταγωνιστούσες

Χρεοκοπημένη, αφερρέγγυα και χωρις βρακί

Ένα στόμα καρτερούσες, μια φωνή φιλική να σου φωνάξει να σου πει

«Μη φοβάσαι, ποτέ δεν θα σ` αφήσω να ξανακυλήσεις στη δραχμή»

Σε όλα τα μέσα πρωκταγωνιστούσες

κουρελιασμένη, ντροπιασμένη και  χωρίς πισί

Και ένα στόμα, το στόμα του Παπούλια καρτερούσες

«Ελα, βρήκα πρωθυπουργό» για να σου πει

Άργειε να` λθει εκείνη η μέρα

Κι ήταν όλα μαύρα, άραχνα, σκατά και σκοτεινά

Γιατι τά`σκιαζε η δυτικοευρωπαϊκή  φοβέρα

Και το κάλυπταν αυτό όλα τα δίκτυα τα τηλεοπτικά

Κι ακαρτέρει ακαρτέρει κυβέρνηση συνεργατικιά

Ένα κτύπαε τα άλλο χέρι από την απελπισιά

Κι έλεες πότε α πότε θα βγάλω πότε θα βγάλω η καψερή πρωθυπουργό

Και αυτοί να συνεχίζουν να σε εμπαίζουν και να παίζουν τις κουμπάρες, σπασμένο τηλέφωνο και κρυφτοκυνηγητό

Κι έλεες πότε α πότε θα βγάλω πότε θα βγάλω η δόλια  πράιμ μίνιστερ

να με πάει στις εκλογές

Κι αποκρίνοντο από πάνω κλάψες άλυσες φωνές

Απ`όλους ξεχασμένη και χεσμένη  και να κρεμιέται από πάνω σου σαν σπάθη δαμόκλεια  η δραχμή

Ένα στόμα καρτερούσες, το στόμα του Παπούλια

«Ντοντ γουόρι, εύρηκα, βρήκα τον Παπαδήμο» να σου πει

Αντ` αυτού, τον πελτσάνικο σου είπαν πως σου βρήκαν και σου κόψαν τη χολή

Κι έπεσες στα πατώματα με σπασμούς και με αφρούς η δόλια η καψερή

Ευτυχώς το πήραν πίσω και ξανασηκώθηκες ορθή

Και στάθηκες ξανά  στο ένα πόδι με ακέραιη και πάλι τη χολή

Θεέ μου, τί θρίλερ ήταν αυτό, τί αγωνία,  τί σουρπρίζ, τί σασπένς, τί εναλλαγές!

Τι ξενύχτι, τί ξεφτίλα, τί κοψοχολιάσματα, τί κουφά, τί ασυναρτησίες και τι ανατροπές!

Ευτυχώς την ύστατη ώρα και την τελευταία τη στιγμή,

Όλα τέλειωσαν ωραία όλα πήγαν κατ` ευχή

Και απέκτησε η χώρα κυβέρνηση δεξιά, ακροδεξιά και σοσιαλιστική

Κυβέρνηση με κύρος, κυβέρνηση  σωτήρια και συνεργατική

Κυβέρνηση που θα κοπάσει και θα μετριάσει τη διεθνή κατακραυγή

Μεταβατική κυβέρνηση που θα σώσει τη χώρα από την μετάβαση εις στη δραχμή

Το μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ

Σε μερικούς ανθρώπους, σε μερικούς λαούς έρχεται μια μέρα

Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

Να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το`χει

Έτοιμο μέσα του το Όχι, και λέγοντάς το πέρα

Σε αγορές και τράπεζες σε Ευρώπη και Αμερική και ακόμα παραπέρα

Πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του

Στην αληθινή του ιστορία , στην αληθινή ζωή του

Ο υποταχθείς το μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν όμως πάλι

Ναι θα έλεγε. Γιατί πάντα ήταν έτοιμο και εύκολο μέσα του το Ναι

Εκείνο το Ναι – το υποτακτικό-- που αρνείται όλη του τη ζωή

Την αληθινή ζωή του

Ο Τελευταίος Σταθμός

Λίγες οι νύχτες με φανάρι που μ`αρέσουν

Λίγοι αυτοί που τις νύχτες με φεγγάρι και χωρίς ρεύμα θα αντέξουν

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, με απλήρωτο λογαριασμό, σπασμένα τζάμια, σπασμένα νεύρα, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές και όλα τα σπρέντς,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση.
Ένα παρθένο δάσος άνεργων, αγανακτισμένων φίλων το μυαλό μας

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνημονιομνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για θύματα να μιλήσω για θύματα: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το πασοκονοσοκομείο
ίσως μιλούσε για θύματα όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το κουφάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι Έλληνες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

Οι Μοιραίοι (αλλιώς)

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε ο antenna)

όλη παρέα πίναμ' εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο ξεπούλημα μεγάλο
το ξεπούλημα είναι της ζωής!

Ω! πόσο δάνειο μεγάλο

Το δάνειο της εθνικής ντροπής

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

Πιο μαύρη μέρα δεν θυμιέται

Πράσινε ήλιε και δημιοκρατία γαλάζια

Δουλάκια του Νομισματικού

Της Χρυσαυγής κροκάτη μάζα

Μπουμπούκια του λαϊκού συναγερμού

Χαθείτε, σβήστε από μπροστά μας

Σας έχει σιχαθεί η καρδιά μας

Του ενός ο πατέρας μήνες δέκα

Απλήρωτος, ίδιο στοιχειό

Του άλλου άνεργη η γυναίκα

Πουλιέται για 20 ευρώ

Στην Κουμουνδούρου ο γιός του Μάζη

Και η κόρη του η ζαβή στο Γκάζι

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει το Σπίγκελ και ο Σαρκοζί!

- Φταίει η μπύρα και το κρασί!

- Φταίει η μεσημβρινή τιβί!

Ή μήπως η τυροκαυτερή?

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

  

Eψές είδα στον ύπνο μου ένα βαθύ τσουνάμι

Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ τσουνάμι
Θεός να μην το κάμει
να γίνει αληθινό

Στην όχθη του στεκότανε
πράσινο παλικάρι
κι είχε αγκαλιά του πάρει
ταμείο νομισματικό

Και το τσουνάμι κατέβαζε με δύναμη μεγάλη
ό,τι ο νους σου βάνει από ελληνικό λαό
γυναίκες, άνδρες και παιδιά, γριές, συνταξιούχους
όλοι με τσέπες αδειανές, χωρίς ένα ευρώ
αποσπασμένους, απολυμένους και συμβασιούχους
όλοι χωρίς ελπίδα, όλοι χωρίς ευρώ

Αγέρας τους παράσερνε με δύναμη μεγάλη
Σαν να ήθελε να τους βγάλει απ`της ζωής τη μέση
Δεν είναι αγέρας σκέφτηκα
που στον γκρεμό τους σέρνει
Το ΔΝΤ τους παίρνει
και οι Τράπεζες του Κόσμου

Κι εχύθηκα από τον θάνατο
τον δύστυχο λαό ν`αρπάξω
Ωιμέ, πριν να προφθάξω
εχάθη από μπρος μου

Στα ρέματα παράσκυψα
και τα ευρώ γυρεύω
Στα ρέματα αγναντεύω
τα λείψανα του ευρώ
και τον ξεκοκκαλισμένο ελληνικό λαό

Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ τσουνάμι
Θεός να μην το κάμει
να βγει αληθινό