Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

Οι Μοιραίοι (αλλιώς)

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε ο antenna)

όλη παρέα πίναμ' εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο ξεπούλημα μεγάλο
το ξεπούλημα είναι της ζωής!

Ω! πόσο δάνειο μεγάλο

Το δάνειο της εθνικής ντροπής

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

Πιο μαύρη μέρα δεν θυμιέται

Πράσινε ήλιε και δημιοκρατία γαλάζια

Δουλάκια του Νομισματικού

Της Χρυσαυγής κροκάτη μάζα

Μπουμπούκια του λαϊκού συναγερμού

Χαθείτε, σβήστε από μπροστά μας

Σας έχει σιχαθεί η καρδιά μας

Του ενός ο πατέρας μήνες δέκα

Απλήρωτος, ίδιο στοιχειό

Του άλλου άνεργη η γυναίκα

Πουλιέται για 20 ευρώ

Στην Κουμουνδούρου ο γιός του Μάζη

Και η κόρη του η ζαβή στο Γκάζι

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει το Σπίγκελ και ο Σαρκοζί!

- Φταίει η μπύρα και το κρασί!

- Φταίει η μεσημβρινή τιβί!

Ή μήπως η τυροκαυτερή?

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!