Και σαν πρώτα χρεοκοπημένη

ύμνος εις την ακέφαλη (και ανεγκέφαλη) Ελευθερία
                                      ή
το χρονικό ενός προαναγγελθέντος τρικομματικού θανάτου

Σε όλα τα μέσα πρωταγωνιστούσες

Χρεοκοπημένη, αφερρέγγυα και χωρις βρακί

Ένα στόμα καρτερούσες, μια φωνή φιλική να σου φωνάξει να σου πει

«Μη φοβάσαι, ποτέ δεν θα σ` αφήσω να ξανακυλήσεις στη δραχμή»

Σε όλα τα μέσα πρωκταγωνιστούσες

κουρελιασμένη, ντροπιασμένη και  χωρίς πισί

Και ένα στόμα, το στόμα του Παπούλια καρτερούσες

«Ελα, βρήκα πρωθυπουργό» για να σου πει

Άργειε να` λθει εκείνη η μέρα

Κι ήταν όλα μαύρα, άραχνα, σκατά και σκοτεινά

Γιατι τά`σκιαζε η δυτικοευρωπαϊκή  φοβέρα

Και το κάλυπταν αυτό όλα τα δίκτυα τα τηλεοπτικά

Κι ακαρτέρει ακαρτέρει κυβέρνηση συνεργατικιά

Ένα κτύπαε τα άλλο χέρι από την απελπισιά

Κι έλεες πότε α πότε θα βγάλω πότε θα βγάλω η καψερή πρωθυπουργό

Και αυτοί να συνεχίζουν να σε εμπαίζουν και να παίζουν τις κουμπάρες, σπασμένο τηλέφωνο και κρυφτοκυνηγητό

Κι έλεες πότε α πότε θα βγάλω πότε θα βγάλω η δόλια  πράιμ μίνιστερ

να με πάει στις εκλογές

Κι αποκρίνοντο από πάνω κλάψες άλυσες φωνές

Απ`όλους ξεχασμένη και χεσμένη  και να κρεμιέται από πάνω σου σαν σπάθη δαμόκλεια  η δραχμή

Ένα στόμα καρτερούσες, το στόμα του Παπούλια

«Ντοντ γουόρι, εύρηκα, βρήκα τον Παπαδήμο» να σου πει

Αντ` αυτού, τον πελτσάνικο σου είπαν πως σου βρήκαν και σου κόψαν τη χολή

Κι έπεσες στα πατώματα με σπασμούς και με αφρούς η δόλια η καψερή

Ευτυχώς το πήραν πίσω και ξανασηκώθηκες ορθή

Και στάθηκες ξανά  στο ένα πόδι με ακέραιη και πάλι τη χολή

Θεέ μου, τί θρίλερ ήταν αυτό, τί αγωνία,  τί σουρπρίζ, τί σασπένς, τί εναλλαγές!

Τι ξενύχτι, τί ξεφτίλα, τί κοψοχολιάσματα, τί κουφά, τί ασυναρτησίες και τι ανατροπές!

Ευτυχώς την ύστατη ώρα και την τελευταία τη στιγμή,

Όλα τέλειωσαν ωραία όλα πήγαν κατ` ευχή

Και απέκτησε η χώρα κυβέρνηση δεξιά, ακροδεξιά και σοσιαλιστική

Κυβέρνηση με κύρος, κυβέρνηση  σωτήρια και συνεργατική

Κυβέρνηση που θα κοπάσει και θα μετριάσει τη διεθνή κατακραυγή

Μεταβατική κυβέρνηση που θα σώσει τη χώρα από την μετάβαση εις στη δραχμή

Το μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ

Σε μερικούς ανθρώπους, σε μερικούς λαούς έρχεται μια μέρα

Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

Να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το`χει

Έτοιμο μέσα του το Όχι, και λέγοντάς το πέρα

Σε αγορές και τράπεζες σε Ευρώπη και Αμερική και ακόμα παραπέρα

Πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του

Στην αληθινή του ιστορία , στην αληθινή ζωή του

Ο υποταχθείς το μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν όμως πάλι

Ναι θα έλεγε. Γιατί πάντα ήταν έτοιμο και εύκολο μέσα του το Ναι

Εκείνο το Ναι – το υποτακτικό-- που αρνείται όλη του τη ζωή

Την αληθινή ζωή του

Ο Τελευταίος Σταθμός

Λίγες οι νύχτες με φανάρι που μ`αρέσουν

Λίγοι αυτοί που τις νύχτες με φεγγάρι και χωρίς ρεύμα θα αντέξουν

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, με απλήρωτο λογαριασμό, σπασμένα τζάμια, σπασμένα νεύρα, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές και όλα τα σπρέντς,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση.
Ένα παρθένο δάσος άνεργων, αγανακτισμένων φίλων το μυαλό μας

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνημονιομνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για θύματα να μιλήσω για θύματα: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το πασοκονοσοκομείο
ίσως μιλούσε για θύματα όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το κουφάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι Έλληνες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

Οι Μοιραίοι (αλλιώς)

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε ο antenna)

όλη παρέα πίναμ' εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο ξεπούλημα μεγάλο
το ξεπούλημα είναι της ζωής!

Ω! πόσο δάνειο μεγάλο

Το δάνειο της εθνικής ντροπής

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

Πιο μαύρη μέρα δεν θυμιέται

Πράσινε ήλιε και δημιοκρατία γαλάζια

Δουλάκια του Νομισματικού

Της Χρυσαυγής κροκάτη μάζα

Μπουμπούκια του λαϊκού συναγερμού

Χαθείτε, σβήστε από μπροστά μας

Σας έχει σιχαθεί η καρδιά μας

Του ενός ο πατέρας μήνες δέκα

Απλήρωτος, ίδιο στοιχειό

Του άλλου άνεργη η γυναίκα

Πουλιέται για 20 ευρώ

Στην Κουμουνδούρου ο γιός του Μάζη

Και η κόρη του η ζαβή στο Γκάζι

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει το Σπίγκελ και ο Σαρκοζί!

- Φταίει η μπύρα και το κρασί!

- Φταίει η μεσημβρινή τιβί!

Ή μήπως η τυροκαυτερή?

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

  

Eψές είδα στον ύπνο μου ένα βαθύ τσουνάμι

Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ τσουνάμι
Θεός να μην το κάμει
να γίνει αληθινό

Στην όχθη του στεκότανε
πράσινο παλικάρι
κι είχε αγκαλιά του πάρει
ταμείο νομισματικό

Και το τσουνάμι κατέβαζε με δύναμη μεγάλη
ό,τι ο νους σου βάνει από ελληνικό λαό
γυναίκες, άνδρες και παιδιά, γριές, συνταξιούχους
όλοι με τσέπες αδειανές, χωρίς ένα ευρώ
αποσπασμένους, απολυμένους και συμβασιούχους
όλοι χωρίς ελπίδα, όλοι χωρίς ευρώ

Αγέρας τους παράσερνε με δύναμη μεγάλη
Σαν να ήθελε να τους βγάλει απ`της ζωής τη μέση
Δεν είναι αγέρας σκέφτηκα
που στον γκρεμό τους σέρνει
Το ΔΝΤ τους παίρνει
και οι Τράπεζες του Κόσμου

Κι εχύθηκα από τον θάνατο
τον δύστυχο λαό ν`αρπάξω
Ωιμέ, πριν να προφθάξω
εχάθη από μπρος μου

Στα ρέματα παράσκυψα
και τα ευρώ γυρεύω
Στα ρέματα αγναντεύω
τα λείψανα του ευρώ
και τον ξεκοκκαλισμένο ελληνικό λαό

Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ τσουνάμι
Θεός να μην το κάμει
να βγει αληθινό

ΤΟ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΗΔΟΝΗΣ (2)

(από "Το Σύνταγμα της Ηδονής" του Κωνσταντίνου Καβάφη)

Μη ομιλείτε περί ενοχής και περί επιστροφής της δραχμής. Μη ομιλείτε περί ευθύνης πολιτών και περί ενοχών. Όταν συγκεντρώνεται το Αγανακτισμένο Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και κατσαρόλας και σημαίας, όταν ριγούν και τρέμουν και χέζονται οι βουλευταί, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν.

Μην αφήσεις καμιάν σκιεράν δαμανάκειον αρετήν να σε βαστάξη. Μη πιστεύεις ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Το χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε στας επιθυμίας σου και εις τα δικαιώματά σου που είναι τα τελειότερα πλάσματα των τελείων θεών και όχι στας επιθυμίας των Τροικανών που είναι τα πιστότερα πλάσματα των αχρείων αγορών. Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας  χρεωκοπίας. Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου, αμίλητος επί τω καναπεδίω σου -- κλείσε τα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά κράτει τα άλλα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των Αγανακτισμένων που πορεύονται προς το Σύνταγμα με ορμήν, με μουσικήν, με μούντζας και με σημαίας.

ΤΟ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΗΔΟΝΗΣ (1)

(από "Το Σύνταγμα της Ηδονής" του Κωνσταντίνου Καβάφη)

Μη ομιλείτε περί ενοχής. Μη ομιλείτε περί ευθύνης.

Όταν συγκεντρώνεται το Αγανακτισμένο Σύνταγμα της Ηδονής

με μουσικήν και κατσαρόλας και σημαίας,

όταν ριγούν και τρέμουν και χέζονται οι βουλευταί,

άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, καθήμενος εις τον αναπαυτικόν καναπέν,

άφρων και ασεβής είναι όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν,

την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών και των επιδομάτων και των μισθών

και όλων αυτών που θέλουν να μας στερήσουν αναφανδόν

Όλοι οι νόμοι της ηθικής και του μνημονίου—κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι-

είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν,

όταν περνά το Αγανακτισμένο Σύνταγμα της Ηδονής

με μουσικήν και κατσαρόλας και σημαίας.

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΟΜΗΝΙΚΟΝ

Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτα ακουσθεί

Αόρατος τηλεοπτικός θίασος να περνά

Με ζωντανές συνδέσεις, με φωνές

Την τύχη σου που ενδίδει πια

τα έργα σου τα οικονομικά, τα όνειρά σου τα ερωτικά,

τα σχέδια της ζωής σου τα πολιτικά

που απέτυχαν και βγήκαν όλα πλάνες

μη ανωφέλετα θρηνήσεις

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος

Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει

Προ πάντων να μη γελασθείς

Μην πεις πως ήταν ένα συνεναιτικό όνειρο

Πως απατήθηκεν η ακοή σου

Πως δήθεν η Οφηλία σου είπε

Έλα αγόρι μου, είμαι δική σου

Μάταιες ελπίδες τέτοιες ούτε Kann να τις σκεφθείς

Ματαιες ελπίδες τέτοιες να μη καταδεχθείς

Σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος

Σαν που ταιριάζει εσέ που αξιώθηκες

Μια τέτοια θέση στο Διεθνές Ταμείο το Νομισματικό, πλησίασε σταθερά προς το εδώλιο του κατηγορουμένου

Κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ`όχι με των δειλών συνεναιτικών τα παζάρια,

τα παρακάλια και παράπονα

Την απόφαση του αμερικανικού δικαστηρίου

Άκουσε με συγκίνησιν ,ως τελευταία απόλαυση

Τους ήχους, τους θορύβους και το σούσουρο,

Τα εξαίσια τα νταούλια και τα όργανα του διεθνούς οπτικοακουστικού θιάσου

Κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις

Έτσι πως έχει σκύψει

Με τον ευρωπαικό σουγιά στο κόκκαλο

Με το νομισματικό λουρί στο σβέρκο

Νά`τη κυλιέται καταγής

Δεν αντρειεύει δεν θεριεύει

Δεν καμακώνει το θεριό

Με το καμάκι του ήλιου

Νά`τη κυλιέται καταγής

Σιωπά και ιδιωτεύει

Την καμακώνει το θεριό

Με το καμάκι του πράσινου ήλιου

Ένα το χελιδόνι - B - side

the yorgos version - Το χελιδόνι του Γιώργου
(μήνυμα στον ελληνικό λαό)

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

Για να γυρίσει ο πράσινος ήλιος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει άνεργους χιλιάδες και ζωντανούς νεκρούς

Θέλει κι οι μισθωτοί να δίνουν το αίμα τους

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

Για να λάμψει ο ήλιος ο πράσινος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει συνταξιούχους και υπαλλήλους χωρίς δώρα και μισθούς

Και όχι κοπρίτες και μπαχαλάκηδες που γιαουρτώνουν υπουργούς

Ένα το χελιδόνι  κι η άνοιξη ακριβή

Για νά`βγει η χώρα από την κρίση θέλει δουλειά πολλή και αμισθί

Θέλει εργάτες δουλευταράδες, πατέρες, μάνες, κόρες, γιούς

Και όχι αλήτες και τζαμπαντζήδες που κλείνουν διόδια και σταθμούς

Θεε μου Πρωτομάστορα βάλε το χέρι σου κι εσύ

Θεε μου Πρωτομάστορα, βοήθησε την κατάσταση

Ένα το χελιδόνι

Ένα το hellιδόνι κι η αμόλυβδη ακριβή

Για να σβηστεί ο πράσινος ήλιος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει υπαλλήλους χιλιάδες δημόσιους και ιδιωτικούς

να είναι σε δρόμους, σε πλατείες, σε διόδια και σε σταθμούς

Θεε μου Πρωτομάστορα μ`έκτισες μέσα στα σκατά

Θεε μου Πρωτομάστορα, μ`έπνιξες μές στα δανεικά

Πάρθηκεν από οικονομομάγους το δίκιο του λαού

Το`χουνε θάψει σ`ένα μνημόνιο του Νομισματικού

Σ`ένα βαθύ πηγάδι κλείσαν το λαό

Μύρισε, βρόμισε το σκοτάδι και όλη η άβυσσο

Θεε μου Πρωτομάστορα μ`έκτισες μέσα στα σκατά

Θεε μου Πρωτομάστορα, μ`έπνιξες μές στα δανεικά

  

Η Ξανθούλα

Την είδα την Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Στο μπάνιο, στην κουζίνα, να τραβάει τα μαλλιά

Να χτυπιέται και να δέρνεται από την απελπισιά

Γιατί θεέ μου,γιατί θεέ, να της συμβαίνουν όλα αυτά?

Λεφτά της έλεγε υπάρχουν και μάλιστα πολλά

Και αυτή πολλά τον πίστεψε διότι ήτανε ξανθιά

Και τώρα που σφίξαν τα λουριά και γίνανε όλα σκατά

Το πήρε απόφαση η τρελή να πάει στη ξενιτιά

Την είδα τη Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Που μπήκε στο κουρείο να βάψει τα μαλλιά

Τα έβαψε μαύρα και άραχνα και μαυρομαυριδερά

Για να ταιριάζουν ασσορτί με τη φτωχή καρδιά

Το πήρε απόφαση η τρελή πλέον οριστικά

Θα πάει να βρει την τύχη της σε ξένη αγκαλιά

Μακριά από τη μιζέρια την βαλκανοελληνικιά

Θα πάει σε χώρα γκλάμουρους, σε πόλη βορειοευρωπαικιά

Λαντζέρισσα θα γίνει ή μπιζού στους δρόμους θα πουλά

Βεσέ θα καθαρίζει ή λαθραία τσιγάρα θα διακινά

Τα πάντα όλα θα τα κάνει, δεν είν` ντροπή η δουλειά

Την είδα τη Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Να χαιρετάει συγγενείς, μητέρα και μπαμπά

Την είδα τη Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Να μπαίνει στο βαγόνι να πάει στη ξενιτιά

Την είδα τη Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Να μπαίνει στο βαγόνι να πάει στη ξενιτιά

Ήταν κουκλάρα,ήτανε σέκσι και ας μην ήτανε πια ξανθιά

Ο αποχαιρετισμός, τα κλάμματα και η θλίψη της ταιριάζαν φοβερά

Την είδα τη Ξανθούλα, την είδα ψες αργά

Να μπαίνει στο βαγόνι και μου ραγίστηκε η καρδιά

Κι έτσι πως έφευγε το τρένο, έφευγε από το σταθμό

Εδάκρυσαν οι συγγενείς, εδάκρυσαν οι φίλοι, έχυσα εγώ

Ο ΘΟΥΡΙΟΣ

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά

στριμωγμένοι από κάρτες και καταναλωτικά;

Ως πότε παλλικάρια θα ζούμε στα μουγγά;

Σαν πρόβατα, σαν κότες, σαν ηλίθια ζωντανά;

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και κατοχή

Ως πότε παλλικάρια, θα ζούμε με δανεικά;

Στο ψέμα βουτηγμένοι και στη διαφθορά;

Καλύτερα μιας ώρας αληθινή ζωή

παρά σαράντα χρόνια ψεύτικη χλιδή

Ως πότε παλικάρια θα δουλεύουμε σαν σκυλιά;

Ως πότε θα μας δουλεύουν τα ντόπια και ξένα αφεντικά;

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη και υγιή ζωή

παρά σαράντα χρόνια στην επιτήρηση και στην εντατική

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε έτσι δα;

σαν βρόμικα γουρούνια, σαν πρόβατα ζαβά;

Σε σπιτόκουτα να ζούμε, κολλημένοι στα γυάλινα χαζοκουτιά

Να νομίζουμε πως ζούμε και να έχουμε σκλαβιά;

Τι ωφελεί κι αν ζεις με χρέη και δανεικά;

Στοχάσου πως δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά.

Αθήνα και Βρυξέλλες και τράπεζες όπου γης

Δεν σ`αφήνουνε ποτέ άσπρη μέρα για να δεις

Τι σ`ωφελεί κι αν ζεις γεμάτος χρέη, γεμάτος δανεικά

χωρίς χρήματα στα χέρια, χωρίς χρόνο για τα απλά;

Δουλεύεις όλη μέρα και κάνεις ό,τι κι αν σου πούν

Αυτοί όμως πασχίζουν πάλι το αίμα σου να πιουν

Ανδρείοι νοικοκυραίοι, γενναίες νοικοκυρές

Παπάδες, δικηγόροι και τηλεπαρουσιαστές

Αγρότες, ταξιτζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιωτικοί

Κομμώτριες, μοντέλα, εργάτες, οικοδόμοι, υδραυλικοί

Φουρνάρηδες, μανάβηδες, κρεοπώλες και γιατροί

Άντρες, γυναίκες, στρέιτ και γκέι, ξένοι και Ρωμιοί

Δουλειές και σπίτια χάνουν μέσα σε μια στιγμή

Ως πότε παλικάρια θα τ`αντέχουμε όλα αυτά;

Ως πότε το ψάρι θα μας ψήνουν στα χείλη τα στεγνά;

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή

Παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και κατοχή!

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

                                     (γραμμένο πέρυσι τέτοια εποχή, με αφορμή την προσφυγή στο ΔΝΤ)

Σε γνωρίζω από την μείωση των μισθών τη φοβερή

Σε γνωρίζω απ` την ξεφτίλα και την ντροπή την τρομερή

Αχ! Τα κόκαλα πως τρίζουν των Ελλήνων τα ιερά

Ντροπιασμένη, ατιμασμένη, χαίρε ω χαίρε Ανελευθεριά!

Σε γνωρίζω απ` την κόψη του σπαθιού την τρομερή

Που με βία κόβει δώρα, μισθούς, και ό,τι άλλο βρει

Απ` τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

Ήσουν κάποτε αντρειωμένη Ελληνίδα Ελευθεριά

Απ`τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά
Μεταλλάχτηκες και πρόδωσες τα χρόνια τα παλιά
Εβουτήχθηκες στα χρέη και στη διαφθορά
Το έπαιζες πλούσια Ευρωπαία και Αρχοντομεσογειακιά!
Πουλούσες μούρη και ξεπουλιόσουν με ξένα δανεικά

Κι επεράσανε τα χρόνια, επεράσαν οι καιροί
κι ήλθε γρήγορα μια μέρα που έμεινες με το βρακί
Εσυνέχισες ακάθεκτη το ίδιο το βιολί
στηριζόμενη σε Ευρώπη και σε Αμερική

Σε δανεικά παλάτια κατοικούσες

Και γλεντούσες βράδυ πρωί
Κι ένα στόμα καρτερούσες

«Έλα, σού`χω κι άλλο δάνειο» να σου πει

Άργειε να`λθει εκείνη η μέρα

Κι ήταν όλα σιωπηλά

Βουτηγμένα μές στα σκάνδαλα,

βυθισμένα στα σκατά

Άργειε να`λθει εκείνη η μέρα

Κι ήταν όλα ασφυκτικά

Όλη η χώρα μές στα χρέη,

όλοι μες στα δανεικά

Κι όσο πέρναγαν οι μέρες

χωρίς βοήθεια καμιά

Τόσο φούσκωναν τα χρέη,

τόσο και η απελπισιά

Δυστυχής!  Παρηγορία

μόνη σου έμεινε να λές

περασμένα μεγαλεία

και διηγώντας τα να κλαις

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει

Φιλοευρωπαική λαλιά

Ένα κτύπαε το άλλο χέρι

από την απελπισιά

Κι έλεες, πότε, αχ  πότε βγάνω

πάνω απ` το κεφάλι τα χρέη μου και τις πιστωτικές

Κι αποκρίνοντο από πάνω,

Κλάψες, φοβέρες, κατάρες και απειλές

Τότε σήκωνες το βλέμμα

Μες στα κλάματα θολό

και στα ρούχα σου έσταζε αίμα

Πλήθος αίμα ελληνικό

Με τα ρούχα ματωμένα

Έβγαινες κρυφά και φανερά

Να γυρεύεις εις τα ξένα

Άλλα χέρια δυνατά

Μοναχή το δρόμο πήρες

Εξανάλθες μοναχή

Δεν είναι εύκολες οι θύρες

όταν η χρεία τες κουρταλεί

Αλί αλί και τρισαλί

Άλλος σου έκλαψε στα στήθεια,

αλλά ανάσαση καμιά

Άλλος σου έταξε βοήθεια

και σε γέλασε φριχτά

Αλλοι, οιμέ, στη συμφορά σου

οπού εχαίροντο πολύ

«σύρε να`βρεις τα παιδιά σου!

Σύρε!» έλεγαν οι σκληροί

«Τράβα ζήτα απ` τα παιδιά σου

Πάρ` τους τα δώρα και το μισθό

Αν θές να λέγεσαι Ευρωπαία

Βάλ` το μαχαίρι στο λαιμό»

Κι εσύ έτρεξες αμέσως

Να κάνεις αυτά που σού`χαν πει

Τα πήρες όλα, τα γκρέμισες όλα,

σε μια μέρα σε μια στιγμή

Τα έχεσες όλα, τα έχασες όλα

σε μία Τετάρτη, σε ένα πρωί

Σε γνωρίζω από την στάση του κορμιού σου την σκυφτή

Σε γνωρίζω από την όψη του προσώπου τη φαιδρή

Σε γνωρίζω απ` τη δακρύβρεκτη την υποκριτική

Σε γνωρίζω από τη στάση σου την υποτακτική

Απ` τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

χιλιοξεκοκκαλιασμένη απ` τα ανίερα θεριά

Χαίρε, άχ, χαίρε για πάντα Λευτεριά!

Απ` τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

Ήσουν κάποτε αντρειωμένη, ήσουνα Ελευθεριά

Απ`τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

Βρέθηκες σε ξένα χέρια και σε ξένη αγκαλιά

Στο καλό Ελευθερία! Χαίρε! Αντίο Λευτεριά.

ΑΡΝΗΣΗ

Στο περιγιάλι το Ειρηνικό

και αγνό σαν περιστέρι

Διψάσαμε για χρήμα ένα μεσημέρι

Και υψώσαμε αντιδραστήρα πυρηνικό

Πάνω στο ρήγμα το βαθύ

Γράψαμε στ` αρχίδια το όνομά Της

Μοιραία ξεφύσηξε ο Εγκέλαδος βαθιά στα έγκατά της

Και σείστηκε ολόκληρη η μάνα γη

Με τι μυαλό με τι ψυχή

Τι αίσχος και τι θράσος

Πήραμε τη ζωή μας λάθος

Κι αλλάξαμε τη μέρα,αλλάξαμε τον άξονα,αλλάξαμε τη γη

Με τι μυαλό με τι ψυχή

Τι αίσχος και τι θράσος

Πήραμε αμπάρριζα όλη τη ζωή μας λάθος

Γαμήσαμε την μάνα μας τη γη

Γαμήσαμε την ίδια τη ζωή

ΦΥΓΕ, ΕΣΕ ΣΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΣΤΕΡΕΑ ΓΗ

Φύγε Σισέ!

Έπεσαν τα κέρματα νωρίς κι αποβραδίς

Το ήθος το αγωνιστικό χαμένο

Το πρωτάθλημα το ελληνικό από χέρι ελληνικό καμμένο

Και ό,τι σ`όλη σου τη ζωή δεν είδες, απόψε θα το δεις

Βλαστημά ο λοστρόμος χουλιγκάνος τον Παναθηναικό

Κι είναι διάχυτη παντού η βρομιά και η καφρίλα

Από το να αγωνίζεσαι εδώ

Κάλλιο σε αντιτορπιλλικό με περισκόπιο και τορπίλα

Φύγε! Φύγε Σισσέ! Εσέ σου πρέπει άλλο πρωτάθλημα και άλλη γη

Ήρθες εδώ ν`αγωνιστείς, και τί δεν είδες!

Μπουκάλια, δακρυγόνα και μαγκιά ελληνική

Στημένα ματς, λαμόγια, καφρίλες και ξεφτίλες

                                                 

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΠΡΑΣΙΝΕ

Της δικαιοσύνης πράσινε ήλιε νοητέ

Και τρόικα εσύ δοξαστική

Μην ακούτε το αλήτη το ποιητή

Και αγοράστε σε φθηνή, καλή τιμή

Αγοράστε, αγοράστε τη χώρα μου

Απούλητα έχει τα ψηλά βουνά

Και χιλιάδες νησιά ανεκμετάλλευτα

Και τα μνημεία τα ιστορικά ακόμη πιο ανεκτίμητα και ακριβά

Στου τουρκικού γιαλού το γειτόνεμα

Τα ακίνητα του κράτους μετρώ

Και ό,τι άλλο έχει μείνει απούλητο στον τόπο αυτό

Τους τροικανούς μου φίλους καλώ

Με παρακάλια και ψέματα

Της δικαιοσύνης πράσινε ήλιε νοητέ

Και τρόικα εσύ δοξαστική

Μη παρακαλώ σας, μη!

Μη δειλιάσετε αυτή την κρίσιμη στιγμή

δείξτε αποφασιστικότητα, δύναμη και πυγμή

και κοπιάστε, αγοράστε, πουλήστε τη χώρα μου

Της δικαιοσύνης πράσινε ήλιε νοητέ

Και τρόικα εσύ δοξαστική

Θερμά παρακαλώ σας με δυνατή, σοσιαλιστική φωνή

Δώστε και σώστε!Αγοράστε, αγοράστε, αγοράστε τη χώρα μου

ΤΗΣ ΑΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ

Της αδικαιοσύνης πράσινε ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ τροικανή
μη παρακαλώ σας μη
μη ξεπουλάτε τη χώρα μου